Hiçbir vedayı sevemedim ben. Her defasında aklımda ki düşünceler üzüntüyle boğuldu. İçimde çalkalanan bir burukluk var. Ve artık gitme vakti...
Unutulmayacak anılar vardı. Ve bu anılar aklıma geldikçe kalbim sanki görevini yapmaktan vazgeçiyor, işlevini yitiriyordu... Ne gözle görülebilen ne de ifade edilebilen garip bir acı vardı içimde. İştahım kesiliyor, içimden hiçbirşey yapmak gelmiyor... Geriye dönmek istiyor kalbim, adım atmak istiyor eski yaşantıma. Ama hep bir engel çıkıyor karşıma ve kalbime... Dur! diyor acımasızca. Dur! diyor haince.
Aslında insanı değiştiren acımasız zamandır. "Zaman" bizimle adeta bir oyun oynuyor. Küçümsüyor bizi, mağlup oluyoruz. Yenilmemek, karşı koymak imkansız. Bizi kendi dünyasına alıyor ve istediği gibi yaşattırıyor bize o acıları... Dur yapma diyemiyorsun, mutsuzluktan kaçamıyorsun.
Ve zaman yine gösteriyor kendini. Durmuyor hiçbir zaman. Acımasızca geçiyor dakikalar, saatler, günler... Bize kalanlar ise; unutabilmek, alışabilmek, geçmişi düşünmekten vazgeçmek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder